معنی بدهی بانکی

وام

قروض

دیون

طلب

بدهی. [ب ِ دِ] (اِ مرکب) دَین. وام. فام. قرض. بده. وام که ستده باشند. مقابل طلب. (یادداشت مؤلف). پولی که شخصی بدیگری مدیونست. آنچه که کسی ملزم است بدیگری بپردازد. (فرهنگ فارسی معین). || (اصطلاح حسابداری) حساب مخصوصی است که در آن بدهکاری شخص را یادداشت کنند و مقابل آن حساب، «دارایی » است که در آن سرمایه و طلب شخص را درج کنند. (از فرهنگ فارسی معین).

خوش بدهی. [خوَش ْ / خُش ْ ب ِ دِ] (حامص مرکب) خوب حسابی. خوب پرداختی. مقابل بدبدهی.

پولی که باید به دیگری پرداخت شود، قرض،

passivo

آنچه بدهکار باید به بستانکار بپردازد، قرض. [خوانش: (~.) (اِ.)]

دین، قرض، وام،
(متضاد) بستانکاری، طلب

مربوط به بانک، کارمند بانک

دین، قید، مستحق، مسوولیه

قید

پول یا کالائی که از دیگری قرض گرفته شده و باید به او بدهد

Fällig, Schuldig

104